Ovidius tarafından anlatılan Pigmalion mitosu kendini gerçekleştiren kehanet olgusunu aydınlatmak için kullanılmaktadır. Öyküye göre Pigmalion Kıbrıslı bir heykeltıraştır. Kötü anıları nedeniyle kadınlardan nefret eden Pigmalion ölünceye kadar evlenmemeye yemin etmiştir.
Günlerden bir gün bir kadın heykeli yapmaya karar verir. Büyük emekler sonunda fildişinden o zamana kadar yapılmış en güzel kadın heykelini yapar. Heykel bakmaya doyulamayacak kadar güzel olmuştur ve Pigmalion sürekli heykelini seyreder onu okşar onunla oynar konuşur ve nihayet heykeline aşık olur. Aşk tanrıçası Venüs'e yalvarır; heykeline can vermesini diler. Ve bir gün evine dönüp heykelini öptüğünde heykelinin canlandığını görür.
Bu öykü daha sonraları pek çok roman tiyatro ve sinema eserine konu olmuştur. Pygmalion mitosu insanların gerçekleşmesini arzu ettikleri veya gerçek olarak algıladıkları bir şeyin er veya geç gerçekleşeceğini belirten bir mitostur.
Psikolojide daha ziyade benlik ya da kimlik oluşumunun kişiler arası etkileşime bağlılığı çerçevesinde kullanılan bu terim belirli bir öngörünün salt ortaya atılmış olması dolayısıyla gerçekleşmesini ifade etmektedir.
Pigmalion Etkisi bir diğer kişi hakkında hatalı görüşleri bulunan bir kişinin kendi hatalı görüşlerini doğrulayacak şekilde davranması ve hedef kişinin de buna uygun davranışlar göstermesi şeklinde de tanımlanabilir; önce algılayan- hedef bir kişinin özellikleri hakkında bir takım beklentiler oluşturmakta ardından bu beklentilere göre davranmakta ve nihayet hedef algılayanın davranışlarına göre ve onun ilk beklentilerini doğrulayacak şekilde kendi davranışlarını ayarlamaktadır.
Burada bir şey hakkındaki imaj ve temsillerimizin bizzat o şeyi algılamada etkili olduğu ve bir süre sonra o şeyin algıladığımız haliyle gerçeklik kazandığı şeklinde devresel bir nedensellik örgüsü söz konusudur.
Örneğin kendisi hakkında negatif bir benlik imajına sahip olan bir genç kız kendisinin sıkıcı bir insan olduğunu hiç kimsenin ondan hoşlanmadığını vb. düşündüğünde bu düşüncelerine uygun davranışlar ortaya koymakta diğerlerine asık suratla karşılık vermekte ve bu nedenle de diğerleri tarafından aranılıp sorulmamaktadır. Burada genç kızın diğerlerinden ilgi görmemesi kendisinin bizatihi özelliklerinden ziyade kendi hakkındaki imajı ve düşünceleridir.
Bunun eğitim alanında yakından bilinen örneklerinden birisi (Rosenthal ve ark.) öğretmenlerin öğrenciler hakkındaki beklentilerinin öğretmenleri beklentilerinde haklı çıkacak tarzda davranmaya itmesi ve dol .yısıyla Öğrencilerin başarı ya da başarısızlıklarını etkilemesidir. Bu olgu ilkokullarımızda yapılan küme uygulamalarında açıkça görülmektedir (Gürşimşek 1992).
Bu olgunun bir başka örneğini diğerlerinin bizim hakkımızdaki beklentilerine uygun davranma eğilimi göstermemizde de bulmak mümkündür. Bir diğer örnek stereotipler alanından verilebilir. Gruplar arası ilişkiler yakından incelendiğinde grupların birbiri hakkındaki önyargı ve stereotiplerinin objektif bir gerçekliğe tekabül etmediği diğer grubun davranışlarındaki bazı olumsuzlukların da bir bakıma bizzat bu stereotiplerin sonucu olduğu söylenebilir. Bu tür durumlarda stereotipler kendi gerçekliklerini yaratmaktadırlar.
Sosyolojik literatürde "kendi kendini gerçekleştiren kehanet" (self-fiılfilling prophecy) olarak adlandırılan bu mekanizma sosyal olguların insanlardan bağımsız ya da objektif bir gerçekliğinin bulunup bulunmadığı tartışmalarında anahtar bir kavram niteliği taşımaktadır.
Kendini gerçekleştiren kehanet kavramı ilk kez 1948 yılında yazdığı bir makaleyle Merton tarafından ortaya atılmıştır. Merton bu kavramı başlangıçta hatalı olan bir durum tanımının yeni bir davranışa yol açması ve bu davranışın başlangıçtaki yanlış tanım veya yargıyı doğru hale getirmesi olarak tanımlamıştır. Bu kavram çeşitli sosyal durumların analizinde kullanılmıştır örneğin borsa endekslerindeki dalgalanmalar veya dünyadaki silahlanma yarışındaki tırmanmalar gibi.
0 yorum:
Yorum Gönder